Aktualności
Owies w ujęciu światowym
Dodano: 02/02/2020Według listopadowych prognoz Amerykańskiego Departamentu Rolnictwa (USDA) w aktualnym sezonie 2019/2020 światowa produkcja owsa ma wynieść niecałe 22,5 mln ton.
Zboże to jest mało popularne na świecie. Jeśli przyjęlibyśmy, jako kryterium, że do grupy producentów owsa zaliczymy jedynie te kraje, w których produkcja tego ziarna wynosi minimum 1 tysiąc ton, to w najbliższym sezonie liczyłaby ona tylko 30 państw. Z tego w połowie, czyli w 15 krajach zbiory owsa nie przekroczą poziomu 100 tysięcy ton.
Grupę największych producentów owsa na świecie stanowią: Unia Europejska (EU-27) z szacowanymi zbiorami w sezonie 2019/2020 w wysokości 8,1 mln ton, Rosja z produkcją 4,3 mln ton, Kanada – 4,0 mln ton, Australia – 1,2 mln ton, Stany Zjednoczone 880 tysięcy ton i Brazylia 830 tys. ton.
Czołowych dziesięciu producentów z największymi zbiorami owsa prezentujemy na diagramie.
O tym, jak mało popularną uprawą na świecie jest owies świadczy, że w kraju zajmującym dziesiąte miejsce na liście największych producentów, jakim jest Chile, zbierane jest tylko 390 tysięcy ton tego ziarna.
W krajach Unii Europejskiej liderem jest Polska z produkcją owsa na poziomie 1,33 miliona ton. Kolejne miejsca zajmują Wielka Brytania – 1,05 mln ton, Finlandia – 970 tys. ton, Hiszpania – 812 tys. ton oraz Szwecja – 600 tys. ton.
Jak wynika nawet z tego krótkiego zestawienia produkcja owsa w Unii Europejskiej jest wyjątkowo zrównoważona pod względem geograficznym.
W czołowej piątce krajów UE mamy przedstawicieli północy: Finlandia i Szwecja, środkowo-wschodniej części – Polska, zachodu – Wielka Brytania oraz południa - Hiszpania.
Przyjrzyjmy się, jak wygląda sytuacja czołowych producentów owsa pod względem ich potrzeb wewnętrznych. Wyraźnie to widać na wykresie, na którym porównujemy wielkość zbiorów ze spożyciem wewnętrznym w tych krajach.
Spośród czołowych producentów owsa jedynie Kanada dysponuje znaczącymi nadwyżkami (produkcja 4,0 mln ton, spożycie krajowe 2,0 mln ton), które może przeznaczyć do sprzedaży za granicę.
W biegunowo innej sytuacji są Stany Zjednoczone, które mają największe niedobory tego ziarna (produkcja 880 tys. ton, potrzeby wewnętrzne 2,57 mln ton). Relatywnie wysokie braki mają również Chiny (produkcja 630 tys. ton, potrzeby krajowe 850 tys. ton).
Zestawienie 8 największych eksporterów przedstawiamy na poniższym diagramie.
Jak się okazuje na świecie liczba eksporterów owsa jest niewielka. Raport USDA obejmuje wszystkich eksporterów, którzy sprzedają za granicę minimum 1 tysiąc to tych nasion. Jest to próg, który musi zostać przekroczony, aby kraj został ujęty w zestawieniu. W sezonie 2019/2020 kryterium to ma spełnić jedynie 11 krajów.
Jak widać globalny eksport owsa wynoszący niecałe 2,5 miliona ton zdominowała Kanada, która sprzedaje za granicę aż 1,8 miliona ton, tzn., że jej udział w eksporcie światowym wynosi niemal 3/4.
Pod względem liczby reprezentantów nieco inaczej przedstawia się sytuacja importerów. Jest ich dwukrotnie więcej. W swoim raporcie analitycy USDA prezentują wyłącznie tych importerów, którzy mają sprowadzić w obecnym sezonie minimum 2 tysiące ton tego ziarna. Lista importerów liczy 20 krajów.
Poniżej na wykresie przedstawiamy ich czołową piątkę.
Podobnie jak w przypadku eksportu, także import został zdominowany przez jeden kraj. Dominatorem tym są Stany Zjednoczone, które sprowadzają z zagranicy 1,724 mln ton owsa, co stanowi aż 80% globalnego importu tego ziarna.
Spore ilości owsa kupują też Chiny – 250 tys. ton.
Przyjrzyjmy się jeszcze jak bardzo zróżnicowane są plony tych nasion wśród krajów ze światowej czołówki.
Wysokość plonów przedstawia poniższy diagram
Rozpiętość w plonowaniu w poszczególnych krajach jest ogromna od 1,2 t/ha w Chinach do 3,3 t/ha w Kanadzie. Obok Kanady bardzo wysoką efektywność uzyskują także rolnicy w krajach Unii Europejskie (3,1 t/ha) oraz na Białorusi (3,0 t/ha).
Wstecz
Wasze komentarze (0)
dodaj komentarz